کد مطلب:27986 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
813. سیر أعلام النبلاء - به نقل از عبد اللَّه بن محمّد بن عقیل -:نزد جابر در خانه اش بودم و علی بن حسین و محمّد بن حنفیّه و ابو جعفر هم بودند. مردی از اهالی عراق، در آمد و گفت:تو را به خدا سوگند می دهم كه جز آنچه را از پیامبر خدا شنیده و دیده ای، برایم مگویی! [ جابر] گفت:ما در جحفه در غدیر خم بودیم و مردم فراوانی از قبیله های جُهَینه، مُزَینه و غِفار نیز آن جا بودند. پس پیامبر خدا از خیمه یا سراپرده ای بیرون آمد و سه بار با دستش اشاره كرد و دست علی علیه السلام را گرفت و گفت:«هر كه من مولای اویم، پس علی مولای اوست».[2]. 814. تاریخ دمشق - به نقل از جابر بن عبد اللَّه -:پیامبر خدا حركت كرد تا در خُم فرود آمد. مردم از او كناره گزیدند؛ ولی علی بن ابی طالب علیه السلام همراه او فرود آمد و همراهی نكردن مردم، بر پیامبرصلی الله علیه وآله گران آمد. پس به علی علیه السلام فرمان داد و او آنان را گرد آورد. چون گرد آمدند، در میان آنان ایستاد و در حالی كه به علی بن ابی طالب علیه السلام تكیه داده بود، به حمد و ثنای الهی پرداخت و سپس گفت:«ای مردم! مرا خوش نیامد كه از من بازماندید و دوری گزیدید، تا آن جا كه پنداشتم حتی اگر درختی هم در كنار من باشد، نزد شما منفور خواهد بود!». سپس گفت:«امّا خداوند، منزلت علی بن ابی طالب را نسبت به من چون [ منزلت ]من نسبت به خودش قرار داد. خدا از او خشنود باشد، همان گونه كه من از او خشنودم، كه او چیزی را بر محبّت و قرب من مقدّم نمی دارد». سپس دستان او را بالا برد و گفت:«هر كه من مولای اویم، علی مولای اوست. خدایا هركه را دوستش می دارد، دوست و هركه را دشمنش می دارد، دشمن بدار!». مردم با گریه و زاری به سوی پیامبر خدا می شتافتند و می گفتند:ای پیامبر خدا! ما خود را دور نگه داشتیم تا بار گرانی بر تو نباشیم و از خشم خدا و پیامبرش به خدا پناه می بریم! آن گاه، پیامبر خدا از آنان راضی شد.[3].
812. المصنّف - به نقل از جابر بن عبد اللَّه -:ما در جُحْفه در غدیر خم بودیم كه پیامبر خدا به سوی ما بیرون آمد و دست علی علیه السلام را گرفت و گفت:«هر كه من مولای اویم، علی مولای اوست».[1].